Kluki to niewielka miejscowość w północnej Polsce, położona na Wybrzeżu Słowińskim nad jeziorem Łebsko na terenie Słowińskiego Parku Narodowego. Jedną z ciekawszych atrakcji jest tu usytuowane na terenie wioski Muzeum Wsi Słowińskiej (kaszub. Mùzeum Słowińsczi Wsë) będące oddziałem Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku. Placówka założona została w 1963 roku, organizując w jednej z miejscowych zagród stałą ekspozycję prezentującą kulturę Słowińców - ludności zamieszkałej niegdyś nad jeziorami Gardno i Łebsko. W 1965 roku, po utworzeniu w Słupsku Muzeum Okręgowego weszła w jego skład jako filia Działu Etnograficznego. Muzealna Zagroda (dzisiejsza Reimannów) składała się z trzyrodzinnej chałupy mieszkalnej, dwóch budynków inwentarskich i stodółki oraz studni z żurawiem. W latach 1974-1976 do skansenu przeniesiono sześciu regionalnych zagród a kilka lat później opracowano koncepcję rozwoju skansenu jako rekonstrukcji fragmentu dawnej wsi rybackiej. W kolejnych latach sukcesywnie przenoszone były do muzeum kolejne zabytkowe zagrody. Dziś na terenie placówki znajduje się kilkanaście zabytkowych obiektów, zamieszkałych niegdyś przez ludność pochodzenia słowińskiego. Do najciekawszych należą m.in. XVIII-wieczna chałupa Charlotty Klück, zbudowana w 1841 roku chałupa z Żoruchowa, XIX-wieczna zagroda Reimannów, szałas rybacki z Mierzei Łebskiej czy zagroda Keitschicków.
Słowińcy
Słowińcy to historyczna grupa etnograficzna, będąca w istocie odłamem ludności kaszubskiej, zamieszkującej do lat po drugiej wojnie światowej tereny nad jeziorami Gardno i Łebsko. Posługiwali się gwarą słowińską, wchodzącą w skład dialektu północnokaszubskiego języka kaszubskiego. W ukształtowaniu wyznaniowym Słowińców wyraźną większość stanowili luteranie. Słowińcy sami siebie nazywali Kaszubami a nazwa "Słowińcy" została przypisana tej grupie przez rosyjskiego etnografa Aleksandra Hilferdinga. Współcześnie Słowińcy i ich potomkowie czują się Niemcami, jedynie dzieci pochodzące z małżeństw mieszanych czują się także Polakami.