Dawit Garedża to rozległy kompleks monastyrów (Gruzińskiego Kościoła Prawosławnego) we wschodniej Gruzji, położony na półpustynnych stokach góry Garedża. Klasztor założony został VI wieku przez Dawida - jednego z trzynastu syryjskich mnichów, który przybył w okoliczne rejony i osiedlił się w jednej z jaskiń góry Garedża. Pierwszy monastyr nazwany został Lawra, a kolejne Rka i Natlismcemeli założone zostały przez uczniów Dawida. W kolejnych wiekach klasztor był sukcesywnie powiększany i rozbudowywany. Do Garedża przybywało też wielu mnichów z całego kraju w tym także sam syn króla Gruzji Dawida IV Budowniczego (1089-1125) - Dymitr I. W XI wieku klasztor został najechany i splądrowany przez Turków Seldżuckich. Na jakiś czas zahamowało to rozwój wspólnoty. Nie trwało to jednak długo bowiem niespełna wiek później Garedża przeżywała swój największy okres rozkwitu. Wtedy też wzniesiono nowe klasztory Udabno, Bertubani i Cziczchituri, a stare zostały powiększone i zmodernizowane. Powstały m.in. nowe cele, wykute w skale zbiorniki służące do gromadzenia wody, refektarz oraz kaplica. W klasztorze Udabno założona została szkoła malarstwa religijnego. W XIII stuleciu kompleks był kilkukrotnie najeżdżany i grabiony przez hordy Mongolskie. W 1615 roku Dawit Garedża zostało najechane przez wojska perskie pod dowództwem Abbasa I Wielkiego. Żołnierze wymordowali zakonników a także podpalili zniszczyli klasztorne manuskrypty i dzieła sztuki. Pod koniec XVII wieku król Teimuraz oraz król Arczil próbowali bezskutecznie przywrócić życie w klasztorze. Praktycznie do 1991 roku monastyr pozostawał pusty. Wtedy dopiero powrócili ty mnisi. Część kompleksu klasztornego znajduje się w rejonie Ağstafa, na terenie Azerbejdżanu, dlatego też Dawit Garedża jest tematem sporu między władzami gruzińskimi i azerskimi. Gruzińscy mnisi uważają spór za „radziecką intrygę, mającą na celu skłócenie chrześcijańskich Gruzinów i muzułmańskich Azerów.
