Klasztor w Czernej

Czerna to niewielka miejscowość w południowej Polsce, położona na terenie gminy Krzeszowice. Jednym z ciekawszych zabytków jest tu usytuowany w pobliżu wioski na terenie Doliny Eliaszówki klasztor karmelitów bosych. Świątynia ufundowana została w pierwszej połowie XVII wieku przez Agnieszkę z Tęczyńskich Firlejową (1578-1644), wdowę po Mikołaju Firleju, wojewodzinę krakowską, siostrę Jana Tęczyńskiego. Budowę klasztoru rozpoczęto 1629 roku i po zaledwie pięciu latach zamieszkali tu pierwsi pustelnicy. W 1640 roku konsekrowano kościół pod wezwaniem św. Proroka Eliasza. Wkrótce wybudowano także mur zamykający klauzurę i 12 eremitarzy. W późniejszych czasach powstał monumentalny most pustelniczy łączący dwa wzgórza eremickie. Według tradycji, fundatorka przybywała do eremu na osobiste rekolekcje. Odprawiała je w eremitarzu swej patronki św. Agnieszki, pod kierunkiem swego spowiednika ojca Dominika od Krzyża. Wiodła surowy tryb życia, pełny umartwień i wyrzeczeń, była "szczególnie rozrzutną dla Boga". Praktycznie aż do początku XIX wieku klasztor był pustelnią i wierni nie mieli do niego wstępu. Po wyłączeniu kościoła spod klauzury Czerna stała się miejscem kultu św. Rafała Kalinowskiego i Matki Boskiej Szkaplerznej, której obraz znajduje się obecnie w kościele. W tym czasie na terenie klasztoru przebywało zaledwie 10 zakonników. Ostateczna klęska Napoleona sprowadziła na Polskę nowe nieszczęścia. Przejście potężnych armii przez kraj pociągnęło za sobą wielkie zniszczenie. Klasztor czerneński w 1814 roku stanął w obliczu katastrofy gospodarczej, a co za tym idzie, upadku duchowego. W wigilię uroczystości św. Teresy z 14 na 15 października 1880 roku, o północy po raz pierwszy po 85 latach przerwy zadzwoniły dzwony z wieży klasztornej zwołujące zakonników na modlitwę. Echo ich rozlegało się i odbijało od skał, niosąc w stronę Paczółtowic i Krzeszowic wieść o odnowie życia klasztornego. Nowi mieszkańcy klasztoru podjęli z całą surowością obserwę zakonną. Ten dynamizm życia wewnętrznego stał się zaczynem i fundamentem wskrzeszonej później prowincji Ducha Świętego. Całe założenie ma plan czworoboku o wymiarach 70 na 70 metrów, w którego centrum znajduje się niewielki kościół, wzniesiony w rzucie krzyża, zaakcentowany wieżą. W bocznych skrzydłach klasztoru znajdują się pomieszczenia wspólne i cele zakonników, połączone krużgankiem. Do zabudowań przylega także cmentarz, na którym znajduje się m.in. nagrobek generała Aleksandra Błędowskiego pochowanego tu w 1831 roku. Przed kościołem znajduje się plac, przy którym w 1995 roku wykonano grotę z pomnikiem biblijnego proroka Eliasza i scenami z jego życia (dłuta Alfreda Kotkowskiego) oraz źródełko w kształcie serca z rzeźbą kruka, który według Biblii przynosił mu pożywienie. Na zboczu wzgórza, wznoszącym się przed kościołem, usytuowany jest ołtarz polowy, a nad nim punkt widokowy.