Zagroda Guciów

Guciów to niewielka miejscowość w południowo-wschodniej Polsce, położna na Roztoczu Środkowym, nad rzeką Wieprz. Na jej terenie znajduje się niewielkie muzeum etnograficzno-przyrodnicze zwane Zagrodą Guciów. W jej skład wchodzi stara chałupa, XIX wieczna stodoła, datowana na początek XX stulecia obora o konstrukcji zrębowej na jaskółczy ogon oraz spichlerz i lamus z 1762 roku. W gospodzie można sobie usiąść i skosztować któryś z miejscowych specjałów, jak np. zupę z pokrzyw, łupcie czy reczczoniak (kasza gryczana, ziemniaki, biały ser, jajko i przyprawy upieczone w blaszce). W pobielonej izbie stoją proste stoły, kuchnia węglowa z piecem z otwartym paleniskiem i wielkim okapem. Na rozgrzanej płycie pieką się podpłomyki, a w garnku pachnie żur na robionym na miejscu żytnim zakwasie. Jedzenie jest tu najprostsze, takie jakie pewnie jadano w tej chacie przed stu laty. Podpłomyki je się z masłem świeżo ubitym w maselnicy z dodatkiem czosnku. W zagrodzie prowadzone są warsztaty tkactwa artystycznego. Każdy z uczestników ma możliwość zrobienia własnoręcznie pracy, którą może zabrać ze sobą w formie pamiątki. Ponadto znajduje się tu także sklepik w którym zaopatrzyć się można w różnorakie pamiątki wykonane z rodzimych kamieni ale też słomiane, gliniane, wiklinowe, rogożynowe, lniane, konopne, miedziane, srebrne, meteorytowe, bursztynowe oraz tzw. "żelazne perły" (kule z hematytu, które znaleźć można jedynie na pustyniach amerykańskich oraz na Marsie). W pobliżu skansenu na jednym z okolicznych wzgórz (zwanym Monastyr lub Starzyzna) znajdują się pozostałości grodziska typu wyżynnego, które funkcjonowało tu od IX do XI wieku. Do czasów obecnych zachowały się tylko pozostałości wałów. Przypuszcza się, że był to jeden z grodów wchodzących w skład większej grupy osad otwartych (podobne zlokalizowane w pobliskim Batorzu i Chodliku). W okolicy znajdują się również cmentarzyska kurhanowe.