Harran (Carrhae) to miasto w południowej Turcji, położone około 40 kilometrów w kierunku południowo-wschodnim od Şanlıurfy. Jedną z ciekawszych atrakcji są tu usytuowane na terenie miasta pozostałości starożytnego miasta o takiej samej nazwie. Jego początki sięgają zamierzchłych czasów prehistorycznych, kiedy to założona została tu pierwsza osada. W zapiskach historycznych pierwsza wzmianka o Harran pojawia się w dokumentach pochodzących z XVIII wieku p.n.e. Wtedy to znajdował się tu już znaczący ośrodek handlowy. Korzystne położne na skrzyżowaniu ważnych szlaków handlowych wiodących do Damaszku, Niniwy i Karkemisz spowodowało, że bardzo szybko niewielka osada rozrosła się w znaczący ośrodek miejski. Około 1400 p.n.e. Harran stało się częścią państwa Mitanni, a po zawarciu traktatu między Suppiluliumasem I a Szattiwazą miaso zostało splądrowane i spalone przez Hetytów idących na podbój Mitanni. Bardzo szybko przystąpiono do jego odbudowy i wkrótce miasto ponownie odzyskało swój blask. W owym czasie Haran był głównym miastem boga Sina, któremu oddawali hołd Aszurbanipal i Nabonid. Herodian wspomina, że w jego czasach w mieście znajdowała się świątynia księżyca, który był symbolem Sina. Budowla została zburzona około 382 roku na rozkaz cesarza Teodozjusza I Wielkiego. W roku 53 p.n.e pod Carrhae stoczona została bitwa pomiędzy legionami rzymskimi a Partami. Bitwa była jedną z największych klęsk, jakie w swojej historii poniosło Imperium Rzymskie. W 217 roku w mieście zamordowano Karakallę, a 80 lat później w okolicy Harran wojska Galeriusza zostały pobite przez Sasanidów. W 529 roku w mieście znalazła schronienie grupa filozofów z Akademii Platońskiej. Rozwijane przez nich nauki dały początek sekcie haranitów, która stanowiła swego rodzaju pomostem między starożytną Grecją a światem islamu. W 1104 roku pod Harranem doszło do bitwy pomiędzy siłami nowo powstałych państw krzyżowców, księstwa Antiochii i hrabstwa Edessy, a Turkami seldżuckimi. Przegrana krzyżowców nadwątliła ich opinię jako niezwyciężonych. Harran pozostawało znaczącym ośrodkiem aż do czasów zmierzchu kultury islamskiej. Z tej niegdyś imponującej metropolii do czasów obecnych zachowały się jedynie ruiny z charakterystycznymi stożkowatymi domami z gliny przypominającymi kształtem ule.