Calw to niewielkie miasto w zachodnich Niemczech, położone nad rzeką Nagold w północnej części Schwarzwaldu. Jednym z ciekawszych zabytków są tu usytuowane na północnych rubieżach miasteczka (dzielnica Hirsau) ruiny średniowiecznego klasztoru (Kloster Hirsau). Jego początki sięgają pierwszej połowy IX wieku, kiedy hrabia Calw Erlafried za sugestią biskupa Vercelli ufundował tu pierwszą świątynię. Duchowny pragnął umieścić w swych rodzinnych stronach relikwie św. Aureliusza z Armenii. Nieukończony kościół został poświęcony w 838 roku. Wtedy też umieszczono tu ciało św. Aureliusza, a świątynia otrzymała jego wezwanie. Wkrótce potem kościół stał się centrum konwentu benedyktyńskiego, do którego pierwsi mnisi przybyli z klasztoru w Fuldzie. Rozwój klasztoru trwał do 988 roku, kiedy to zaraza spustoszyła okolicę, zabijając także zdecydowaną większość mnichów. Zaniedbana wówczas świątynia na skutek rozłamu zakonników na dwie frakcje i interwencji zbrojnej została splądrowana i opuszczona na przeszło pół wieku. Gruntowna odbudowa klasztoru przeprowadzona została w latach 1059-1071. Nadano mu wówczas charakter trójnawowej bazyliki z dwuwieżową fasadą, transeptem i chórem schodkowym. Jeszcze w tym samym stuleciu w czasach rządów opata Wilhelma wzniesiony został drugi kościół pod wezwaniem św. Piotra i Pawła, wraz z nowymi budynkami klasztornymi. Był on wzorowany na drugim kościele z Cluny, ale także sam w późniejszym czasie zainspirował budowę w Niemczech licznych, wzorowanych na nim świątyń (stad rozpowszechniona w XIX stuleciu teoria stylu hirsaugijskiego w architekturze romańskiej Niemiec). W kolejnych wiekach klasztor był sukcesywnie rozbudowywany i przebudowywany. Powstało m.in. gotyckie dormitorium i dwukondygnacyjna kaplica mariacka. W 1535 roku książę wirtemberski Ulryk wprowadził w swym księstwie reformację i przegonił z klasztoru ojców benedyktynów. Pod konie XVI wieku książę wirtemberski Ludwik III w miejscu domu opata polecił wznieść renesansowy zamek myśliwski. Ostatecznie w 1692 roku budynki dawnego klasztoru zostały spalone przez żołnierzy francuskich i odtąd pozostawały w ruinie. Z tego niegdyś imponującego klasztoru do czasów obecnych zachowały się m.in. odnowiony korpus nawowy kościoła św. Aureliusza, północna wieża kościoła św. Piotra i Pawła, dawne zabudowania klasztorne (obecnie siedziba muzuem), kaplica mariacka oraz resztki gotyckiego krużganka.
