Didim to miasto w zachodniej Turcji, położone nad brzegiem Morza Egejskiego na północnym brzegu zatoki Güllük. Jedną z ciekawszych atrakcji są tu usytuowane w północnej części miasta ruiny starożytnego miasta Didyma z pozostałościami świątyni Apollina. Początki osadnictwa na terenie obecnego miasta sięgają czasów neolitycznych. Pierwsi osadnicy przybyli tu z pobliskiej Krety. Wtedy też w sąsiedztwie okolicznego źródła (uznawanego za święte) powstało pierwsze sanktuarium. Dopiero jednak w XI wieku p.n.e., kiedy przybyli tu jońscy osadnicy, Didymę przekształcono w miejsce kultu Apollina. Budowa nowej świątyni (Didymaion) rozpoczęła się w VIII wieku p.n.e. i ciągnęła się przez blisko dwa kolejne stulecia. W czasach swojej świetności Didyma nie była miastem. Było to miejsce kultu religijnego, które połączono z oddalonym o około 17 km Miletem tzw. Świętą Drogą. To właśnie tędy przybywali do Didymy pielgrzymi poszukujący odpowiedzi na dręczące ich pytania. Z czasem istniejąca tu wyrocznia dorównała sławą i prestiżem wyroczni delfickiej. Niestety w 494 roku p.n.e. w czasie najazdu Persów budowla została doszczętnie zniszczona. Zrabowany został wówczas posąg Apollina oraz liczne drogocenne przedmioty. Odzyskał je dopiero Aleksander Wielki, który zainicjował budowę kolejnej świątyni. Jej pozostałości obecnie są widoczne na rozległym kompleksie wykopalisk. W czasach gdy tereny te znajdowały się pod rządami Cesarstwa Rzymskiego świątynia została poddana gruntownej przebudowie. W budowli, przy świętym źródle, przez cały ten czas pełnili swoją służbę kapłani Apollina. Dopiero za panowania cesarza Teodozjusza II zamieniona zastała na kościół i służyła chrześcijanom aż do 1453 roku, kiedy runęła w wyniku trzęsienia ziemi.
Sanktuarium Apollina w Didim uznawane jest za jedną z największych świątyń świata hellenistycznego. Była to budowla hypedralna o wymiarach 110 na 51 metrów i wysokości 24 metrów. W elewacji frontowej umieszczono 10 kolumn. Dwa ich rzędy poprzedzają przedsionek (pronaos) umieszczony pomiędzy przedłużonymi ścianami. W jego wnętrzu stanęło 12 kolumn w trzech rzędach. W sumie wokół świątyni rozmieszczono 120 jońskich kolumn oraz dwie korynckie w przedsionku pomiędzy pronaosem a adytonem. Po jego bokach umieszczono dwa tunele z pochylniami prowadzące w kierunku dostępnego tylko dla kapłanów wnętrza (adytonu). Wysokie, zewnętrzne mury otaczające adyton zbudowano z marmurowych bloków i wzmocniono od wewnątrz pilastrami. Wewnątrz tej niezadaszonej budowli znajdowało się niewielkie sanktuarium zbudowane jako prostylos. W nim biło święte źródło, powyżej którego umieszczono posąg Apollo. Wśród rozległych ruin zachwyca bogactwo i różnorodność zdobień pokrywających bazy kolumn i głowic pilastrów. Zachowały się także fragmenty gzymsów oraz fryzu ozdobionego głowami Meduz. Większość rzeźb (także ze Świętej Drogi) została wywieziona do Muzeum Brytyjskiego w Londynie.