Karpniki to niewielka miejscowość w południowo-zachodniej Polsce, położona u podnóża Krzyżnej Góry w Rudawach Janowickich. Jednym z ciekawszych zabytków jest tu usytuowany w południowej części miasteczka neogotycki zamek. Jego początki sięgają XIV wieku, kiedy to wzniesiona została tu pierwsza warownia. Głównym inicjatorem budowy twierdzy był prawdopodobnie rycerz Czirn. W owym czasie charakterystycznym elementem całego założenia była narożna cylindryczna wieża. W drugiej połowie XIV wieku właścicielem zamku był Clercos von Bolitzm, a później przeją go Cuncze von Predel. Na przestrzeni wieków warownia była kilkukrotnie przebudowywana i powiększana. W 1580 roku zamek został przekształcony w renesansową rezydencję, a swój obecny neogotycki kształt uzyskał w czasie ostatniej większej przebudowy jaka przeprowadzona została w pierwszej połowie XIX stulecia. Inicjatorem przedsięwzięcia był książę Wilhelm von Hohenzollern, brat króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III, a za projekt odpowiadał niemiecki architekt Friedrich August Stüler. Wtedy też rezydencja otoczona została malowniczym angielskim parkiem krajobrazowym w którym postawiono liczne budowle jak m.in. Chata Marianny, cieplarnia czy szwajcarski domek. W czasach, kiedy Karpniki należały do niemieckiej rodziny panującej, zgromadzono tu wiele pamiątek, organizując na pierwszym piętrze muzeum i udostępniając je wybranej publiczności. Prezentowano w nim wyroby rzemiosła artystycznego, rzeźby, zbiory klejnotów, dawną broń, stare witraże. Na pierwszym piętrze północnego skrzydła mieściła się biblioteka z bogatymi zbiorami rękopisów. W pałacu tętniło życie towarzyskie, a spośród utytułowanych gości wymienić można m.in. niemiecką rodzinę królewską, wielkie księżne rosyjskie Olgę i Aleksandrę Teodorownę, wielkiego księcia Mikołaja (późniejszego cara), licznych przedstawicieli arystokracji: Reussów, Radziwiłłów, księcia Wołkońskiego, Klaudynę z Działyńskich Potocką. Z okazji tych wizyt organizowano bale, koncerty i przedstawienia teatralne. Po II wojnie światowej zamek przystosowano do użycia jako ośrodek wypoczynkowy, a później umieszczono w nim sanatorium dla dzieci. W 2009 roku zaniedbaną posiadłość wraz z parkiem i przyległym terenem zakupiła deweloperska spółka, która za zadanie postawiła sobie przeprowadzenie rewitalizacji i przywrócenie obiektowi dawnej świetności. Obecnie gruntownie odrestaurowana budowla jest własnością prywatną, a w jej wnętrzach funkcjonuje ekskluzywny hotel oraz restauracja. Bogata historia tego miejsca odczuwalna jest na każdym kroku, a pobyt w tym miejscu sam w sobie jest atrakcją. Świadectwa przeszłości odrestaurowane z niezwykłą dbałością o detale tworzą niezwykły klimat minionych epok.