Poczajów to niewielka miejscowość w zachodniej Ukrainie, położona na grzbiecie wyniosłego wzgórza opodal Podkamienia, między Brodami a Krzemieńcem. Tym co przyciąga ty tysiące wiernych i turystów z całego kraju jest usytuowana w samym sercu miasteczka na malowniczym wzgórzu prawosławna Ławra Poczajowska (jej pełna nazwa to Ławra Zaśnięcia Matki Bożej w Poczajowie). Jest to jeden z najważniejszych klasztorów Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego. Początki świątyni sięgają XII wieku, kiedy to na miejscowym wzgórzu osiedlili się pierwsi prawosławni mnisi. Niespełna wiek później za sprawą licznych objawień miejsce to uważane już było za teren szczególnie wybrany przez Matkę Bożą. W 1597 roku dzięki wsparciu finansowemu Anny Hojskiej z Kozińskich, w Poczajowie wybudowany został prawosławny klasztor cenobityczny. Fundatorka przekazała wspólnocie Poczajowską Ikonę Matki Bożej, czczoną w Kościele prawosławnym jako cudotwórczą. W latach 1604-1651 przełożonym monasteru był ihumen Hiob, późniejszy święty prawosławny. Według prawosławnej tradycji w roku 1675 doszło do cudownego ocalenia monasteru przed najazdem tureckim. W momencie otoczenia świątyni przez wrogie wojska mnisi, pozbawieni możliwości obrony, zaczęli śpiewać kondakion "O waleczna hetmanko". Wówczas na niebie pojawiła się Matka Boża z ihumenem Hiobem, otaczając klasztor swoim płaszczem. Wystrzeliwane w kierunku mnichów pociski miały wracać i razić napastników. Na początku XVIII wieku monaster przyjął unię, a do 1833 był administrowany przez zakon bazylianów. Wtedy też powstała większość istniejących do dziś budynków klasztornych, w tym także główny sobór Zaśnięcia Matki Bożej w stylu rokoko, a kult poczajowskiej ikony Matki Bożej rozszerzył się na cały teren Rzeczypospolitej. W wyniku rozbiorów Rzeczypospolitej Poczajów znalazł się w granicach Imperium Rosyjskiego. Wtedy też z powodu poparcia bazylianów dla powstania listopadowego, klasztor został skonfiskowany przez władze rosyjskie i oddany Rosyjskiemu Kościołowi Prawosławnemu. Wkrótce potem na terenie ławry wzniesiony został sobór Trójcy Świętej, który uważany jest za jeden z najważniejszych zabytków wczesnego modernizmu rosyjskiego. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę monaster znalazł się w jurysdykcji Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego i stał się jego największym sanktuarium oraz ośrodkiem pielgrzymkowym. Po II wojnie światowej ławra ponownie znalazła się poza granicami państwa polskiego. Mimo to w czasie rządów sowieckich drzwi świątyni nie zostały zamknięte. W 1951 roku w ławrze odbyły się uroczystości 300. rocznicy śmierci Hioba Poczajowskiego. Rozpoczęto również prace remontowe we wszystkich świątyniach kompleksu klasztornego. Po upadku Związku Radzieckiego klasztor stał się częścią Ukrainy. Najważniejszymi przedmiotami kultu w ławrze Poczajowskiej są Poczajowska Ikona Matki Bożej, kamień z odbitą stopą Matki Bożej oraz relikwie Hioba Poczajowskiego.
