Twierdza w Izborsku (Изборская крепость)
Izborsk to niewielka miejscowość w północno-zachodniej Rosji, położona około 30 km na zachód od Pskowa. Jednym z ciekawszych jej zabytków są usytuowane w samym sercu miasteczka ruiny jednej z najstarszych i najbardziej okazałych twierdz ruskich. Jak podają niektóre źródła jej początki sięgają połowy IX wieku, kiedy to znajdowało się tu grodzisko należące do wareskiego władcy Truwora, brata Ruryka. Wiadomo też, że w X stuleciu Słowianie należący do plemienia Krywiczów wybudowali tu drewnianą warownię. W 1233 roku twierdza w Izborsku została podbita i zajęta przez zakon kawalerów mieczowych (niemiecki zakon rycerski założony w oparciu o regułę templariuszy w Rydze przez biskupa Alberta von Buxhövdena). Wojska pskowskie bardzo szybko odbiły Izborsk, który jednak ponownie wpadł w ręce zakonników i tym razem próba odbicia się nie powiodła. Dopiero do bitwie na jeziorze Pejpus, kiedy zakon został wyparty z całego terytorium księstwa pskowskiego, twierdza znalazła się ponownie w rękach słowiańskich. Na początku XIV wieku fortyfikacje przeniesiono na sąsiednie Wzgórze Żurawie, znajdujące się około 700 metrów od poprzedniej lokalizacji. Na początku XVI wieku Izborsk wraz z całym księstwem pskowskim został wcielony do Wielkiego Księstwa Moskiewskiego i od tamtego momentu zaczął pełnić rolę jego twierdzy granicznej. Strategiczne znaczenie forteca utraciła po po III wojnie północnej (1700-1721), kiedy to przesunięte zostały granice, a Izborsk zdegradowany został do prowincjonalnego miasteczka. Do czasów obecnych z tej imponującej twierdzy zachowały się rozległe ruiny z kilkoma wysokimi wieżami. na terenie fortecy znajduje się także XIV wieczna cerkiew św. Mikołaja i XVII cerkiew św. Sergiusza (obecnie siedziba muzeum archeologicznego).
