Borysów to miasto na Białorusi położone nad rzeką Berezyną (prawy dopływ Dniepru). Jego początki sięgają przełomu XI i XII wieku, kiedy na wyspie leżącej na rzece wzniesiony została pierwsza warownia. Była to drewniana budowla na planie okręgu z basztami obronnymi. Całość zaś, otoczona została wałem ziemnym i głęboką fosą połączoną z rzeką. Wkrótce potem wokół zamku zawiązała się osada, która z biegiem lat rozwinęła się w znaczący ośrodek handlowy. Pod koniec XIII wieku Borysów został wcielony do Wielkiego Księstwa Litewskiego. Na początku XVI wieku w czasie wojen z Moskwą na zamku w Borysowie rezydował książę Aleksander Jagiellończyk (1461-1506), a później król Polski Zygmunt I Stary (1467-1548). W 1655 roku miasto zostało podbite i zajęte przez wojska moskiewskie, a wiek później po rozbiorach Polski ostatecznie wcielone do Imperium Rosyjskiego. W czasie wojen napoleońskich Borysów stanowił miejsce przeprawy wojsk Napoleona przez Berezynę, podobnie jak podczas wojny polsko-bolszewickiej w 1919 roku. Na początku XIX wieku Radziwiłowie przekształcili miejscowy zamek na dom administracji dóbr Radziwiłłów. W późniejszym czasie przekształcono go w więzienie i koszary. Ostatecznie jednak twierdza została opuszczona i od tego czasu zaczęła popadać w coraz to większą ruinę. Do czasów obecnych w Borysowie zachowało się kilka zabytkowych budowli. Najciekawsze z nich to m.in. wzniesiony na początku XIX wieku kościół katolicki Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, Synagoga Wielka, reprezentujący styl bizantyjsko-rosyjski okazały XIX wieczny Sobór Zmartwychwstania Pańskiego, prawosławna cerkiew św. Andrzeja oraz pozostałości zamku.