Paestum to dawna grecka kolonia w południowo-zachodnich Włoszech, położona nad brzegiem Morza Tyrreńskiego (Zatoka Salerno) na obrzeżach miasta Capaccio. Założone zostało w VII wieku p.n.e. przez greckich osadników z Sybaris jako Posejdonia i wchodziło w skład tzw. Wielkiej Grecji którą wówczas określana była południowa część Półwyspu Apenińskiego oraz większość terenów Sycylii. Około V wieku p.n.e. kolonię przejęli zamieszkujący okoliczne tereny Lukanowie, w 273 p.n.e. po wojnach z Pyrrusem miasto zostało zdobyte i przejęte przez Rzymian. Wtedy też jego nazwa została zmieniona na Paestum. Korzystne położenie na trasie ważnych szlaków handlowych oraz pokój zawarty z Republiką Rzymską zapewniały miastu spokojny rozwój oraz bogacenie się. Okres świetności miasta zakończył się wraz z upadkiem Cesarstwa i najazdem barbarzyńców, którzy zniszczyli akwedukty doprowadzające wodę do Paestum. Całości zniszczenia dopełniła epidemia malarii oraz najazdy Saracenów jakie nasiliły się w IX wieku. Ostatecznie Paestum zostało opuszczone i zapomniane na wieki. Ruiny odkryte zostały dopiero w XVIII wieku w czasie budowy drogi wzdłuż morza. W czasie prac archeologicznych odkryto tu wiele artefaktów, pozostałości murów oraz trzy okazałe doryckie świątynie: wzniesioną około 550 r. p.n.e. świątynię Hery, wybudowaną około 500 r. p.n.e. świątynię Ateny oraz wzniesioną około 460 r. p.n.e. świątynia Hery II (zwana także świątynią Posejdona). Ponadto na terenie wykopalisk znajduje się także niewielki amfiteatr rzymski, komora grobowa oraz muzeum przybliżające historię kolonizacji greckiej na tych terenach.
Nurek z Paestum
Jednym z najbardziej znanych artefaktów odkrytych na terenie wykopalisk jest tabliczka z wizerunkiem tzw. Nurka z Paestum. Przypuszcza się, że jet to najstarsze uwiecznione wyobrażenie człowieka skaczącego do wody.
