Wezuwiusz (Monte Vesuvio) to jedyny czynny wulkan (1281 metrów n.p.m.) kontynentalnej Europy, położony we Włoszech nad Zatoką Neapolitańską, około 15 km w kierunku wschodnim od Neapolu. Jego krater ma przeszło 210 metrów głębokości, a jego obwód wynosi blisko 1,4 km. Szczyt północnej krawędzi kaldery zwany Monte Somma, stanowi półkoliste obrzeże czynnego stożka. Wezuwiusz stanowi jeden z pięciu najniebezpieczniejszych wulkanów świata. Jego aktywność trwa już nieprzerwanie blisko 16 tysięcy lat, a ostatni najbardziej wzmożony okres aktywności miał miejsce na przełomie od połowy XVII do końca XIX wieku. Żyzne gleby stoków wulkanu już od czasów starożytnych wykorzystywane były przez miejscową ludność gospodarczo. Uprawiano tu morele, pomidory, fasolę czy wiśnie, a także sadzono winnice. Jedna z najsłynniejszych i największych erupcji Wezuwiusza miała miejsce w 24 sierpnia 79 roku n.e., kiedy to lawa oraz pył wulkaniczny całkowicie zniszczyły i pokryły grubą warstwą ówczesne trzy duże miasta: Pompeje, Stabię i Herkulanum. Wydarzenie to odnotowane zostało przez Pliniusza Starszego. Ostatni wybuch Wezuwiusza miał miejsce w 1944 roku. Na wysokości 609 metrów n.p.m. pomiędzy Ercolano i Torre del Greco na Valle del Salvatore znajduje się ufundowane w 1841 roku przez króla Obojga Sycylii Ferdynanda II Burbona (1810-1859) obserwatorium wulkanologiczne Osservatorio Vesuviano. Jest to najstarsza tego typu placówka na świecie która zajmuje się obserwowaniem życia wulkanów. Obecnie rejestruje ona wszystkie ruchy sejsmiczne we wnętrzu wulkanu jak i trzęsienia ziemi przez całą dobę. Ponadto znajduje się tu niewielkie muzeum w którym szczegółowo można zapoznać się z osiągnięciami wulkanologów jakie zdobyte zostały w czasie wielowiekowych obserwacji Wezuwiusza.
