Kihnu to niewielka wyspa w południowo-zachodniej Estonii, położona w Zatoce Ryskiej. Zamieszkała jest ona przez zaledwie około 600 mieszkańców, utrzymujących się głównie z rybołówstwa. Jednym z cenniejszych zabytków wyspy jest znajdująca się na jej południowym brzegu latarnia morska (Kihnu tuletorn). Budowla ta powstała w 1864 roku z części sprowadzonych z Wielkiej Brytanii. Ma ona 29 metrów wysokości i znajduje się na największym 8 metrowym wzniesieniu wyspy. W sezonie wakacyjnym (lipiec-sierpień) latarnia udostępniona jest dla turystów. Z jej tarasu rozpościera się przepiękna panorama zatoki oraz całej wyspy. Wyspa Kihnu przez lata pozostawała w stałej izolacji od kontynentalnej części Estonii. Pozwoliło to miejscowym wyspiarzom utworzyć jak i zachować unikatową lokalną kulturę, której znaczniej bliżej jest do krajów skandynawskich, niż Estonii. Przejawia się ona w miejscowej gwarze, zwyczajach, legendach, ludowych pieśniach oraz charakterystycznych strojach regionalnych. Oprócz latarni morskiej na wyspie znajduje się także XVIII wieczny kościół (przekształcony wiek później na cerkiew), cmentarz oraz niewielkie muzeum regionalne. W 2003 roku wyspa Kihnu wraz z sąsiednią wyspą Manija jako Arcydzieło Ustnego i Niematerialnego Dziedzictwa Ludzkości została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
