Wielka Kartuzja (La Grande Chartreuse)

La Grande Chartreuse (Wielka Kartuzja) to znajdujący się we wschodniej Francji pośród otoczonych Alpami malowniczych lasów, macierzysty klasztor zakonu Kartuzów. Założony został w 1084 roku przez przybyłego tu z Kolonii (obecnie Niemcy) świętego Brunona wraz z sześcioma mnichami. Była to pierwsza pustelnia tego zakonu. W 1132 roku świątynia ta została zniszczona przez schodzącą z gór lawinę śnieżną. Nowy klasztor powstał w miejscu oddalonym o około 2 km na południe od pierwotnej siedziby. W swojej historii kartuzja była ośmiokrotnie grabiona oraz niszczona przez szalejące pożary. Za każdym razem świątynia jednak była pieczołowicie odbudowywana. Swój obecny kształt klasztor uzyskał w XVII wieku. W budowli tej dopatrzeć się można także wiele elementów pochodzących z wcześniejszych okresów. Elementem charakterystycznym kartuzji (tak i wszystkich innych klasztorów Kartuzów) są malownicze krużganki wzdłuż których znajdują się wejścia do cel mnichów. Po dziś dzień mnisi żyją tu całkowitym odosobnieniu. Każdy z nich ma ma swoją pojedynczą cele, a ich reguła klasztorna uważana jest za jedną z najsurowszych w całym Kościele katolickim. Każdy z mnichów w zależności do stosowanej szczegółowej reguły, przynależy do ojców, braci - konwersów lub donatów. Ojcowie stoją najwyżej w hierarchii klasztornej, a ich cele znajdują się w osobnej części świątyni. Kartuzi starają się unikać wszelkich rozmów, a swój czas spędzają głównie na modlitwie i medytacji. Raz w tygodniu mnisi wychodzą na wspólne spacery, które trwają około 4 godzin. Z myślą o turystach na terenie Wielkiej Kartuzji w dawnym niewielkim budynku klasztornym urządzono muzeum. Zapoznać się w nim można z historią, życiem oraz zwyczajami kartuzów.