Mierzeja Kurońska to malowniczy wąski i długi na blisko 100 km nadmorski półwysep, położony w południowo-wschodniej części wybrzeża Morza Bałtyckiego. Obszar ten znajduje się w granicach Litwy oraz Rosji i oddziela Zalew Kuroński od Morza Bałtyckiego. Z powstaniem mierzei związanych jest wiele miejscowych legend i podań. Jedna z nich opowiada historię olbrzymki Nerygi, która dla ochrony miejscowych rybaków przez żywiołami oraz bestiami morskimi usypała z piasku długi ochronny wał. Tak na prawdę w swoim obecnym kształcie mierzeja uformowała się około 5 tysięcy lat temu w skutek nanoszenia piasku przez wiatr, fale i prądy morskie. Obecnie w rejonie mierzei rośnie około 900 różnego rodzaju gatunków roślin (część z nich wpisana jest do Litewskiej Czerwonej Księgi - dokument poświęcony ochronie rzadkich i zagrożonych gatunków roślin, grzybów i zwierząt.). Ponadto spotkać można tu także około 40 gatunków ssaków i blisko 300 gatunków ptaków (przez Mierzeję Kurońską przebiega szlak migracyjny mórz Białego-Bałtyckiego). Do najciekawszych z nich zaliczyć można m in. czaple siwe, orły morskie czy kormorany. Jednak główną atrakcją mierzei i tym co przyciąga tu najwięcej turystów są niepowtarzalne i największe w całej Europie ruchome piaszczyste wydmy. Najbardziej znaną i najczęściej odwiedzaną jest licząca przeszło 52 metrów wydma Parmidis (Parnidžio kopa). Na jej wierzchołku znajduje się wielki kamienny obelisk, który stanowi wskazówkę dla zegara słonecznego. Z miejsca tego rozpościera się także przepiękna panorama pozostałych wydm, Bałtyku oraz całej Zatoki Kurońskiej. Na Mierzeję Kurońską najłatwiej dostać się, promem z Kłajpedy. W okresie letnim kursują tu także liczne statki wycieczkowe wypływające z okolicznych litewskich miasteczek. W 1991 mierzeja wraz przylegającymi obszarami Morza Bałtyckiego i Zalewu Kurońskiego objęte zostały Parkiem Narodowym, który niespełna dekadę później zastał wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Przyrodniczego UNESCO.
