Dvigrad to stare opuszczone miasto w Chorwacji, położone w środkowej części Istrii. Jego początki sięgają czasów prehistorycznych, kiedy okoliczne tereny zasiedlone zostały przez Ilirów (starożytny lud indoeuropejski zamieszkujący tereny między wschodnim wybrzeżem Morza Adriatyckiego a środkowym Dunajem u schyłku epoki brązu i we wczesnej epoce żelaza). Korzystne położenie, pośród żyznych i obfitych w wodę terenów oraz bliskość szlaku handlowego spowodowały, że bardzo szybko niewielka osada rozrosła się w znaczący ośrodek. Wiadomo, że na przełomie VI i VII wieku osiedlili się tu pierwsi Słowianie. W zapiskach historycznych pierwsze wzmianki o Dvigradzie odnaleźć można w dokumentach pochodzących z 879 roku. Na przestrzeni wieków osada była sukcesywnie powiększana i modernizowana. Na początku XIV wieku Dvigrad został otoczony potężnymi murami obronnymi, a także wzniesiono trzy wysokie wieże obronne. W 1383 roku Dvigrad został najechany i splądrowany przez Wenecjan, którzy niespełna wiek później zajęli warownię. W XVI wieku w wyniku epidemii dżumy a potem malarii znacząco spadła populacja miasta. W 1615 roku Dvigrad został najechany i zniszczony przez Uskoków - chrześcijańskich zbiegów, którzy "uskoczyli" w XVI i XVII wieku z terenów Bośni i Serbii przed wojskami tureckimi i schronili się blisko wybrzeża Adriatyku w niedostępnych górach Welebitu. Od tego czasu opuszczone i zaniedbane miasto zaczęło popadać w coraz to większą ruinę. Ostatni mieszkańcy wyprowadzili się z Dvigradu w 1714 roku. Z tej niegdyś imponującej warownej osady zachowały się jedynie malownicze ruiny. Zobaczyć tu można pozostałości podwójnych murów obronnych z trzema wieżami w obrębie których dostrzec można blisko 200 różnego rodzaju budowli.
