Morskie Oko to jedno z największych i najpiękniejszych tatrzańskich jezior. Położone jest na wysokości 1395 metrów n.p.m. w Dolinie Rybiego Potoku u stóp Mięguszowieckich Szczytów. Praktycznie ze wszystkich stron otaczają je najwyższe szczyty Polskich Tatr. Góry wznoszą się tu na przeszło 1000 metrów ponad tafle jeziora. Sceneria ta czyni z jeziora jedną z największych i najchętniej odwiedzanych atrakcji turystycznych w rejonie Zakopanego. Morskie Oko ma powierzchnię około 35 hektarów, a jego dno w niektórych miejscach osiąga nawet do 50 metrów głębokości. Jest to jezioro pochodzenia polodowcowego o charakterze karowo-morenowym. Morskie Oko dawniej nazywano Rybim Jeziorem, ponieważ należy do nielicznych zarybionych (m in. przez pstrągi) w sposób naturalny jezior tatrzańskich. Związane są z nim także liczne podania i góralskie legendy. Jedna z nich opowiada, że połączone jest ono z podziemną rzeką z Morzem Adriatyckim. Dowodem na to były wyławiane z jeziora butelki oraz skarby, które rzekomo pochodziły z zatopionych morskich statków. Nad północnym brzegiem jeziora wznosi się budynek jednego z najstarszych i najładniejszych zabytkowych schronisk tatrzańskich. Pierwsza chata powstała tu już w latach trzydziestych XIX wieku. Obecnie schronisko dysponuje blisko 80 miejscami noclegowymi i stanowi idealny punkt wypadowy na Rysy, Czarny Staw czy Mięguszowiecką Przełęcz pod Chłopkiem. Urok Morskiego Oka już od dawano stanowił inspirację dla twórczości wielu artystów. Przyjeżdżali tu zarówno wybitni malarze (Walery Eljasz-Radzikowski, Leon Jan Wyczółkowski, Stanisław Gałek) i poeci (Adam Prot Asnyk, Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Jan Kasprowicz). Bezpośredni dojazd samochodem do Morskiego Oka jest mocno utrudniony. Ulica otwarta jest jedynie do parkingu na Palenicy Białczanskiej (polana w Dolinie Białki). Dalsza trasa (blisko 8 km) jest zamknięta dla ruchu samochodowego i należy pokonać ją pieszo lub skorzystać z płatnej podwózki bryczką.
