Selinunte to stanowisko archeologiczne we Włoszech, położone w południowo-zachodniej części Sycylii. W starożytności znajdowała się tu grecka kolonia Selinus założona w VII wieku p.n.e. przez kolonistów z Megara Hyblaea (Hyblaja). Osada bardzo szybko stała się dobrze prosperującym i kwitnącym miastem handlowym oraz ważnym ośrodkiem kulturalnym regionu. W 409 roku p.n.e. miasto zostało zniszczone i splądrowane przez Kartagińczyków. Dźwigający się mozolnie i powoli ze zgliszczy Selinus ponownie został najechany przez Kartagińczyków około 250 roku p.n.e. Najazd ten przypieczętował ostateczny upadek miasta. Obecnie o dawnej świetności osady świadczą odkryte podczas prac archeologicznych pochodzące z przełomu VI-V wieku p.n.e. liczne świątynie doryckie oraz pozostałości potężnych murów, które niegdyś otaczały miasto. Najważniejszym miejscem starożytnego Selinuntu był usytuowany na stromym urwisku pomiędzy rzekami Akropol. W czasach swojej świetności był to skupiony wokół dwóch ulic i czterech świątyń główny ośrodek życia publicznego. Świątynie Akropolu zostały przez archeologów oznaczone literami A, D, C i O. Całość, zaś otoczona była zbudowanym z potężnych bloków kamiennych trzymetrowym murem. W pobliżu Akropolu znajduje się tzw. Wschodnie Wzgórze na którym podziwiać możemy ruiny trzech kolejnych świątyń (E, F, G). W starożytności obszar ten także był otoczony murem. Największą świątynią Selinuntu wzniesiona pomiędzy 510 a 4750 rokiem p.n.e. świątynia G. Przypuszcza się, że powstała ona ku czci greckiego Boga Apollina. Prace wykopaliska w Selinuncie prowadzone są regularnie od XIX wieku. Część świątyń została pieczołowicie zrekonstruowana w latach sześćdziesiątych XX wieku.
