Baia Mare (Nagybánya) to stare górnicze miasto w północnej Rumunii, położone w dolinie rzeki Săsar (dorzecze Samoszu), u podnóża Karpat Wschodnich. Jego początki sięgają pierwszej połowy XII wieku, kiedy to ówczesny król węgierski Gejza II (1130-1162) sprowadził tu niemieckich kolonistów, którzy zasiedlili miejscową osadę. W zapiskach historycznych Baia Mare pojawia się w 1329 roku pod nazwą "civitas Rivuli Dominarum" ("potok kobiet"). W owym czasie miasto otrzymało liczne przywileje związanych głównie z górnictwem oraz handlem, a także zezwolenie na budowę zamku. W drugiej połowie XV wieku z polecenia króla Macieja Korwina (1443-1490) Baia Mare zostało otoczone potężnymi murami obronnymi oraz fosą. Dynamiczny rozwój miasta spowodował, że bardzo szybko stało się ono jednym najważniejszych ośrodków górniczych w Transylwanii. Wydobywano tu głównie metale nieżelazne (jak np. miedź) oraz złoto. Wyroby miejscowych złotników cieszyły się dużą popularnością na wielu europejskich dworach. W pierwszej dekadzie XVIII wieku, po upadku powstania antyhabsburskiego w Baia Mare zostały wyburzone mury obronne. Pod koniec XIX wieku zaś, w mieście, założona została wywodząca się z monachijskiej szkoły malarskiej lokalna szkoła malarska Baia Mare, której tradycje przetrwały do czasów obecnych.
Zwiedzanie
Jednym z najciekawszych zabytków Baia Mare jest znajdujące się w parku Dealul Florilor (Kwiatowe Wzgórze) rozległe Muzeum Etnograficzne połączone z Muzeum Sztuki Ludowej (Muzeul de Etnografie și Artă Populară Baia Mare). Placówka ta zajmuje około 6 hektarów i zgromadzono w niej liczne zagrody wiejskie czy drewniane cerkwie jakie spotkać można było na terenie historycznego regionu Maramuresz. Odwiedzając miasto warto także zobaczyć wzniesioną w latach 1717-1720 przez zakon jezuitów katedrę św. Stefana, wybudowaną w drugiej połowie XIV wieku 50 metrową wieżę św. Stefana (Turnul Ștefan), XV wieczny bastion Rzeźników oraz dom słynnego węgierskiego magnata i pogromcy Turków pod Belgradem - Jana Hunyadyego.