Ostia Antica to pozostałości starożytnej rzymskiej kolonii w środkowych Włoszech, położone u ujścia rzeki Tyber do Morza Tyrreńskiego. Według przekazów pierwsza osada założona została tu w 620 roku p.n.e. w czasach panowania czwartego króla Rzymu - Ankusa Marcjusza. Niestety w czasie wykopalisk nie udało się odnaleźć żadnych pozostałości ani artefaktów pochodzących z tamtego okresu, które potwierdziły by autentyczność starożytnych zapisków. W późniejszym czasie niewielka wioska rozbudowana została o przystań. Wraz z rozwojem Imperium Rzymskiego nastąpił także rozkwit Ostii, która stała się ważnym portem wojennym i handlowym do którego zawijały wielkie frachtowce, aby wyładować ładunek na mniejsze łodzie, które rzeką płynęły dalej do Rzymu. Miasto miało charakter kosmopolityczny, gdyż zamieszkiwane było przez kupców, rzemieślników czy armatorów pochodzących z różnych regionów i władających różnymi językami. Po upadku politycznym i militarnym Rzymu, Ostia straciła swoje znaczenie strategiczne i od tego czasu zaczął się powolny upadek miasta. W okresie średniowiecza miasto zostało zniszczone w czasie najazdów Gotów, Hunów i Saracenów. Zachowane ruiny Ostii są jednymi z największych pod względem powierzchni we Włoszech i stanowią przykład idealnie zachowanego starożytnego miasta. Do czasów obecnych zachowały się tu m.in: okazały mieszczący około 4 tysięcy widzów antyczny teatr, starożytna nekropolia, kompleks łaźni cesarskich, świątynia Herkulesa oraz liczne pozostałości budynków użyteczności publicznej (sklepy, gospody, warsztaty, itp.) Na terenie wykopalisk znajduje się także muzeum w którym obejrzeć można m.in. antyczne posągi, malowidła, sarkofagi oraz przedmioty codziennego użytku jakie udało się odnaleźć w czasie wykopalisk.
