Monastyr Sołowiecki to stauropigialny rosyjski klasztor prawosławny, położony na największej z wysp wchodzących w skład archipelagu Wysp Sołowieckich usytuowanych w Zatoce Onega na Morzu Białym. Założony został w połowie XV wieku przez przybyłych tu prawosławnych mnichów Zosimę, Sawwacjusza i Germana. Swój największy okres świetności klasztor przeżywał na przełomie XV i XVI wieku. Wtedy to stał się jednym z ważniejszych ośrodków politycznych i gospodarczych całego akwenu Morza Białego. Dodatkowo otoczony przeszło 2 kilometrowymi potężnymi grubymi murami uchodził za jedną z największych twierdz warownych północnej części Imperium Rosyjskiego. W skład całego kompleksu wchodziły m in. dwa duże sobory, pięć mniejszych cerkwi refektarz oraz liczne budynki mieszkalne i gospodarcze. W XVII wieku w klasztorze przebywało prawie 400 mnichów i blisko 600 pracowników opiekujących się klasztorem. W 1694 monastyr odwiedził ówczesny car Rosji - Piotr I Wielki. W okresie rewolucji październikowej z klasztoru wygonieni zostali mnisi po czym utworzone zostało w nim więzienie polityczne oraz Sołowiecki Obóz Robót Przymusowych, który przekształcony został później w więzienie NKWD. Pod koniec lat sześćdziesiątych XX wieku do klasztoru powrócili mnisi. a z myślą o odwiedzających go turystach i wiernych utworzono w nim także Muzeum Sołowieckie. W 1992 roku monastyr wraz z rezerwatem przyrodniczym Wysp Sołowieckich został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
