Siergijew Posad to miasto w centrum europejskiej części Rosji, położone nad rzeką Kanczurą oraz jej dopływami. Powstało w 1782 roku, kiedy to żona cara Piotra III, Katarzyna II po poleciła połączyć kilka okolicznych wiosek (m.in. Kokujewo, Panino, Klementiewo) otaczających klasztor Troicko-Siergijewski i utworzyć jeden ośrodek miejski zwany Siergiewskij Posad. Sama świątynia zaś, w 1744 roku otrzymała od carycy Elżbiety I, zaszczytny tytuł ławry. Wtedy to Siergijew Posad stał się drugim w Europie Wschodniej (po Ławrze Kijowsko-Pieczerskiej) monasterem o tak wysokiej randze. Po rewolucji październikowej, w 1920, ławra została zamknięta, a jej budynki oddane na cele administracyjne lub zamienione w muzea sztuki. Nie przeszkodziło to rządowi, już po dojściu do władzy Józefa Stalina, sprzedać lub zniszczyć wielu elementów cennego wyposażenia klasztornych cerkwi, w tym wszystkich dzwonów. Dopiero w 1945 roku Stalin zdecydował o częściowym oddaniu zabudowań ławry w ręce Cerkwi Prawosławnej, a w roku następnym zgodził się na ponowne odprawiania nabożeństw w soborze Zaśnięcia Matki Bożej. W 1930 roku na cześć działacza rewolucyjnego miasto zostało przemianowane na Zagorsk. Nazwa ta utrzymywała się aż do 1992 roku.
Zwiedzanie
Najważniejszym zabytkiem Siergijew Posad jest XIV wieczny kompleks Ławry Troicko-Siergijewskiej. Monaster założony został w 1345 roku przez pustelnika Sergieja Radoneżskiego (świętego patrona Rosji), który na Wzgórzu Makowieckim wzniósł pierwszą drewnianą cerkiew i zgromadził wokół niej wspólnotę monastyczną. Ten mistyk i asceta miał ogromny wpływ na współcześnie mu żyjących. Sława o uzdrowieniach przez niego uczynionych rozeszła się po całej Rusi, a do monasteru zaczęli zewsząd przybywać wierni. Klasztor był również ośrodkiem silnego oddziaływania artystycznego i kulturalnego w którym powstały arcydzieła staroruskiej architektury i malarstwa ikonowego. Największa rozbudowa Ławry nastąpiła w XVII wieku, kiedy to wybudowano tu carski pałac, cerkiew św. Jana Chrzciciela, dzwonnicę, ozdobną studnię oraz rozbudowano budynki mieszkalne mnichów. Główną cerkwią całego kompleksu jest sobór Trójcy Świętej. To właśnie w jego wnętrzu przechowywane są relikwie głównego założyciela świątyni św. Sergiusza Radonieżskiego (od jego imienia pochodzi obecna nazwa miasta). W 1993 roku odrestaurowana ławra została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Miasto zalicza się do Złotego Pierścienia Rosji.
