Kamieniec Podolski to miasto w zachodniej części Ukrainy (stolica Podola), położone nad rzeką Smotrycz (lewy dopływ Dniestru). Znane jest głównie z potężnej twierdzy, która rozsławiona została w Trylogii Henryka Sienkiewicza. Najstarsze pisemne wzmianki o Kamieńcu Podolskim pochodzą dopiero z połowy XIV wieku, jednak przypuszcza się, że pierwsze obwarowania powstały tu już w na początku naszej ery. Od kiedy powołano tu biskupstwo Kościoła katolickiego, miasto musiało zapewnić mu skuteczne osiągnięcie dominacji na tych terenach. Wkrótce potem wzniesiono tu potężną fortecę, która z uwagi na położenie zyskała miano baszty przedniej Europy oraz wschodniej bramy chrześcijan. Na przełomie XIV i XV wieku miasto kilkukrotnie przechodziło z rąk do rąk pomiędzy Polską a Wielkim Księstwem Litewskim. Dłuższa stabilizacja nastąpiła po 1430 roku, kiedy to Kamieniec został na stałe przyłączony do Polski. Wtedy też miasto podniesione zostało do rangi stolicy nowo utworzonego województwa podolskiego. Liczne przywileje oraz ulgi przyczyniły się do szybkiego rozwoju Kamieńca, a co za tym idzie także i wzmocnienia jego obwarowań, które skutecznie pozwalały odpierać liczne tureckie i kozackie ataki. Strategiczne położenie w zakolu rzeki Smotrycz oraz rozbudowana sieć fortyfikacji uczyniły z Kamieńca jedną z najpotężniejszych warowni ówczesnej Rzeczypospolitej. Po 1617 roku twierdza została ponownie rozbudowana co skutecznie zniechęciło do ataków wojska tureckie. Mimo to już 1672 roku miasto zostało zdobyte przez potężną i nowoczesną przeszło 100 tysięczną armię sułtana tureckiego Mehmeda IV (1642-1693). Kamieńca broniła wówczas zaledwie dwutysięczna armia stacjonująca na zamku. Pod panowaniem osmańskim Kamieniec wraz z całym z Podolem jak i województwem Bracławskim pozostawał do końca XVII wieku, kiedy to zgodnie z postanowieniami Pokoju w Karłowicach ziemie te ponownie wróciły pod panowanie Rzeczypospolitej. Trwałą pamiątką po turkach pozostał znajdujący się przy katedrze minaret. W XVIII wieku znaczenie strategiczne miasta znacznie spadło, a po rozbiorach Kamieniec znalazł się w granicach Rosji i stał się siedzibą guberni podolskiej. Mimo, że miasto nie powróciło już nigdy do Polski (poza krótkim okresem w czasie wojny polsko-bolszewickiej) to społeczność polska nadal stanowiła znaczną liczebność wśród mieszkańców Kamieńca.
Obecnie potężna twierdza w Kamieńcu Podolskim stanowi jedną z najciekawszych i najczęściej odwiedzanych warowni na terenie Ukrainy. W jej skład wchodzą dwie odrębne budowle, Stary i Nowy Zamek. Charakterystycznymi elementami warowni są liczne wieże oraz baszty. Oprócz twierdzy w Kamieńcu znajduje się także kilka innych cennych zabytków. Najciekawsze z nich to m in. wzniesiony na przełomie XIV i XV wieku kamienny Most Turecki (Most Zamkowy), wybudowana w 1483 roku rzymskokatolicka katedra Świętych Apostołów Piotra i Pawła, XIV wieczny Ratusz Polski (Ratusz Lack), XVIII wieczny Pałac Czartoryskich, barokowy Kościół św. Mikołaja, cerkiew św Giegorija oraz średniowieczne obwarowania miejskie z licznymi bramami i basztami.
