Grodno (Гро́дна)

Grodno to miasto w zachodniej Białorusi, położone nad Niemnem w sąsiedztwie polskiej granicy. Najstarsze historyczne wzmianki o mieście pochodzą z pierwszej połowy XII wieku, kiedy to znajdowała się tu niewielka osada należąca do księcia Wsiewłoda. Rozwój Grodna związany był z jego położeniem na trasie słynnego szlaku bursztynowego łączącego ziemie nadbałtyckie z krajami basenu Morza Śródziemnego. W 1376 roku miasto weszło w skład Wielkiego Księstwa Litewskiego, stając się bardzo szybko jednym z jego ważniejszych ośrodków miejskich regionu. Wtedy też z polecenia księcia Witolda rozpoczęto budowę pierwszego murowanego zamku. W XVI wieku w Grodnie wybudowana została pierwsza stała przeprawa mostowa przez Niemen, a w czasie wojny polsko-rosyjskiej (1577-1582) na miejscowym zamku grodzieńskim rezydował król Stefan Batory. W drugiej połowie XVII wieku w mieście odbywały się sejmy Rzeczypospolitej. Grodno zyskało także wtedy status nieoficjalnej trzeciej stolicy Rzeczypospolitej. Dynamiczny rozwój miasta przyczyniał się do jego dalszej ciągłej rozbudowy. W 1793 roku w mieście zorganizowany został niesławny sejm grodzieński, który zatwierdził II rozbiór Polski. Po klęsce insurekcji kościuszkowskiej w 1795 roku i abdykacji króla polskiego Stanisława Augusta Poniatowskiego miasto dostało się w ręce Rosji. Po II wojnie światowej Grodno znalazło się na terytorium Białoruskiej SRR (obecnie niepodległa Republika Białorusi).

Zwiedzanie

Do najważniejszych zabytków Grodna zaliczyć możemy m in. pozostałości Starego Zamku (miejsce śmierci króla Kazimierza Jagiellończyka, króla Stefana Batorego i świętego Kazimierza), ufundowaną przez Stefana Batorego bazylikę katedralną św. Franciszka Ksawerego, prawosławną cerkiew św. św. Borysa i Gleba, wczesnobarokowy kościół Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny, klasycystyczny Pałac Chreptowiczów, Muzeum Elizy Orzeszkowej oraz wzniesiony w w latach 1734-1751 Nowy Zamek.