Opactwo Benedyktynów W Tyńcu

Tyniec to dawna podkrakowska wieś, która w latach siedemdziesiątych XX wieku została wcielona w granice administracyjne Krakowa. Znajduje się tu jeden z najstarszych istniejących klasztorów na terenie Polski, którego historia sięga połowy XI wieku. Wtedy to właśnie przybyli tu pierwsi Benedyktyni i zamieszkali w ufundowanym przez Kazimierza I Odnowiciela (syna Mieszka II) romańskim klasztorze. Świątynia usytuowana została na malowniczym wapiennym wzgórzu nad prawym brzegiem Wisły. Warowny charakter zabudowań klasztornych podyktowany był nie tylko troską o bezpieczeństwo mieszkających w nim zakonników ale także miał pełnić rolę obronną dla pełniącego wówczas rolę stolicy Polski - Krakowa. Na przestrzeni wieków w skutek licznych najazdów Opactwo w Tyńcu było wielokrotnie oblegane, niszczone po czym sukcesywnie odbudowywane i powiększane. Swój obecny wygląd zawdzięcza ostatniej odbudowie i renowacji jaka przeprowadzona została w drugiej połowie XX wieku. Nazwa klasztoru (jak i samej miejscowości) pochodzi od celtyckiego słowa "tyn", które w wolnym tłumaczeniu oznacza mur lub ogrodzenie. Przeprowadzone badania archeologiczne wykazały, ze tereny te zamieszkiwane były przez plemiona celtyckie na długo przed przybyciem tu Benedyktynów. Główną budowlą klasztorna jest trójnawowa dwu-wieżowa bazylika pod wezwaniem św. Piotra i Pawła. Stanowi ona mieszankę wielu stylów architektonicznych. Posiada ona gotyckie prezbiterium oraz barokową nawę główną.