Biecz to miasto w południowej Polsce (województwo małopolskie), położone nad rzeką Ropą na jednym z malowniczych wzgórz Pogórza Karpackiego. Najstarsze historyczne wzmianki o mieście pochodzą z przełomu XII i XIII wieku. Wtedy to znajdowała się tu mała osada, która powstała wokół znajdującego się na okolicznym wzgórzu zamku kasztelańskiego. Korzystne położenie w pobliżu ważnych szlaków handlowych przyczyniło się do jej szybkiego rozwoju. Już w połowie XIII wieku Biecz otrzymał prawa miejskie a niespełna pół wieku później Kazimierz Wielki podniósł je do rangi miasta królewskiego. W tym czasie mieście powstały dwa nowe zamki a także dwór królewski. Otoczono je także potężnymi murami obronnymi, które wraz z licznymi basztami zachowały się do czasów obecnych. Oprócz rodziny królewskiej Biecz odwiedzany był też często przez wybitnych artystów. Przebywały tu takie osobistości jak Jan Matejko czy Stanisław Wyspiański. Mimo że od połowy XVII miasto zaczęło podupadać o jego świetności świadczył fakt, że praktycznie do 1770 roku nikomu nie udało się go zdobyć. Po pierwszym rozbiorze Polski Biecz znalazł się pod zaborem Austriackim. Wtedy też utracił status miasta królewskiego co w znacznej mierze przyczyniło się do powolnego upadku. Kolejne ożywienie gospodarcze Biecza nastąpiło dopiero pod koniec XIX wieku. Powstała pierwsza kolej a także zaczęło w mieście odradzać się szkolnictwo. Do najważniejszych zabytków Biecza zaliczyć możemy m in. usytuowany na rynku miejskim XVI wieczny budynek ratusza, XIV wieczny Szpital królowej Jadwigi (najstarszy budynek szpitalny w Polsce), wzniesiony w latach 1490-1510 ceglany kościół farny pw. Bożego Ciała, Dom Zbója Becza (legendarnego założyciela miasta), klasztor franciszkański, Dom Barianów-Rokickich (stara apteka) oraz rozległy kompleks murów obronnych z trzema basztami (kowalska, rzeźnicka i radziecka) i odkrytymi w latach sześćdziesiątych XX wieku fundamentami barbakanu.