Siedem Nowych Cudów świata to proponowana wersja współczesnej listy siedmiu cudów świata. Stworzona została w 2007 roku przez szwajcarską firmę New Open World Corporation (NOWC) i zaprezentowania w Lizbonie na stadionie Estádio da Luz. Nowe siedem cudów świata wybrano w publicznym głosowaniu, które odbywało się poprzez internet oraz telefon.
Siedem Nowych Cudów Świata
1. Wielki Mur Chiński
Wielki Mur Chiński to zbiorcza nazwa dla rozległego systemu obronnego składającego się z sieci fortów, wież obserwacyjnych, murów obronnych i naturalnych zapór, które miały chronić północne Chiny przed najazdami ludów z Wielkiego Stepu. Tradycyjnie przyjmuje się, że Wielki Mur rozciągał się od Shanhaiguan (nad zatoką Liaodong) do Jiayuguan w górach Nan Shan na długości około 2,4 tysięcy km. Umocnienia były wznoszone w różnych epokach i w różnych miejscach, w zależności od bieżącej sytuacji politycznej. Oprócz bezpośredniej ochrony przed najazdami ludów z Wielkiego Stepu mur miał duże znaczenie handlowe, jego zachodni odcinek chronił chińską część Jedwabnego szlaku. Co ciekawe nawet w czasach swojej świetności mur nie spełniał nigdy roli fortyfikacji zdolnej przeciwstawić się długiemu oblężeniu przez silną armię. Stanowił jednak dość skuteczną zaporę przed nieskoordynowanymi atakami małych ord, zapewniając względny spokój na terenach przygranicznych. W swojej historii był wielokrotnie forsowany przez ludy z Wielkiego Stepu. Ostatecznie w XVII wieku, gdy znalazł się wewnątrz państwa utracił swoje znaczenie strategiczne.
2. Petra
Petra to ruiny miasta Nabatejczyków, które znajdują się w południowo-zachodniej Jordanii. Rozkwit miasta miał miał miejsce w czasach starożytnych, od III w. p.n.e. do I w. n.e. Wtedy to Petra pełniła rolę stolicy królestwa Nabatejczyków. Miasto usytuowane jest w skalnej dolinie, do której prowadzi jedna wąska droga w postaci głębokiego na 70 metrów skalnego wąwozu As-Sik. Charakterystycznym elementem Petry są wykute w skałach budowle - począwszy od świątyń i pałaców, a skończywszy na okazałych grobowcach. W mieście znajdował się także teatr mogący pomieścić nawet do 10 tysięcy widzów. W 106 roku n.e. Petrę zajęły rzymskie wojska cesarza Trajana co rozpoczęło kres niezależnego królestwa Nabatejczyków. W okresie średniowiecza miasto zostało podbite i zajęte przez krzyżowców a później przejęły je arabskie wojska sułtana Saladyna. Wtedy też zostało dotkliwie zniszczone i popadło w ruinę, z której się już nie podniosło.
3. Statua Chrystusa Zbawiciela w Rio de Janeiro
Pomysł wzniesienia pomnika w Rio o charakterze narodowym pojawił się w 1921 roku w setną rocznicę ogłoszenia niepodległości Brazylii. Rozważano wówczas kilka projektów, między innymi gigantyczny krzyż czy postać Boga z kulą ziemską w dłoni. Ostatecznie wybrano pomysł Hektora da Silvy przedstawiający statuę Chrystusa z rozpostartymi ramionami obejmującymi miasto. Rzeźbę wykonano we Francji, po czym przewieziono do Rio de Janeiro i ustawiono ma szczycie wzgórza. Uroczyste odsłonięcie pomnika miało miejsce 12 października 1931 roku. Statua ma 38 metrów wysokości (wraz z cokołem) i znajduje się na szczycie granitowej góry Corcovado (710 metrów n.p.m.) w Rio de Janeiro.
4. Machu Picchu
Machu Picchu to góra i zarazem dawne miasto Inków w południowym Peru, położone w Andach w paśmie górskim Cordillera de Vilcabamba nad rzeką Urubamba na wysokości 2000 do 2400 metrów n.p.m. Jest to najlepiej zachowane do czasów obecnych miasto dawnego Państwa Inków i obecnie stanowi jedną z największych atrakcji turystycznych kraju. Machu Picchu założone zostało w drugiej połowie XV wieku w czasach panowania Pachacuti Inca Yupanqui (1438-1471). Był on jednym z największych i najbardziej zasłużonych władców inkaskiego państwa i twórcy jego imperialnej potęgi. Miasto usytuowane zostało wysoko w górach na masywie, który z trzech stron otacza płynąca zakolami rzeka Urubamba. Machu Picchu zamieszkiwane było zaledwie przez około 80 lat. Zostało opuszczone około około 1537 roku w wyniku licznych zniszczeń oraz zaniedbań. Są to jedynie przypuszczenie bowiem nigdy nie odkryto prawdziwej przyczyny wyludnienia miasta.
5. Chichén Itzá
Chichén Itzá to prekolumbijskie miasto, które założone zostało w IV lub VI wieku n.e. przez Majów na półwyspie Jukatan (obecnie Meksyk). Ukształtowane było w klasycznym okresie rozwoju sztuki Majów i prezentowało typowe cechy ich architektury jak m.in. niskie kamienne budynki o płaskich ścianach. Swój największy okres rozkwitu Chichén Itzá przeżywało w X i XI wieku w okresie wpływów Tolteków (odrębna grupa etniczna środkowoamerykańskich Indian). To właśnie z tego okresu pochodzą największe i najznamienitsze budowle. Jedną z nich jest usytuowana na głównym placu Piramida Kukulkana, czyli Pierzastego Węża, zwana również Zamkiem (El Castillo). Budowla ma 30 metrów wysokości oraz 55 metrów długości u podstawy a na jej szczyt prowadzą z każdej strony schody. Nazwa "Chichén Itzá" w wolnym tłumaczeniu oznacza "wejście do studni wodnych czarodziejów" i odnosi się do położonej w mieście wapiennej naturalnej studni, którą mieszkańcy uważali za świętą.
6. Koloseum
Koloseum zwane także Amfiteatrem Flawiuszów wzniesione zostało w latach 70-80 roku n.e. przez cesarzy Espazjana i Tytusa (z dynastii Flawiuszów). Była to główna rzymska arena na której organizowane były m.in. walki gladiatorów, polowania na dzikie zwierzęta czy widowiska przedstawiające bitwę morską (po wcześniejszym napełnieniu areny wodą). Tradycja mówi, że w Koloseum było także miejscem męczeństwa pierwszych chrześcijan. Wydarzenia te upamiętniono krzyżem wewnątrz budowli. Koloseum wybudowane zostało na planie elipsy o długości 188 metrów, szerokości 156 metrów i wysokości 48,5 metra. Amfiteatr mógł pomieścić od 45 do 50 tysięcy widzów. Niegdyś do Koloseum prowadziło 80 ponumerowanych wejść (zachowały się oznaczenia wejść od nr XXIII do LIV), które zapewniały szybkie opuszczenie widowni przez widzów. Istniała także możliwość przykrycia całej widowni specjalną osłoną w deszczowe lub bardzo słoneczne dni. W 445 roku budowla została poważnie uszkodzona przez trzęsienie ziemi.
7. Tadź Mahal
Tadź Mahal to indyjskie mauzoleum w mieście Agra, które wzniesione zostało w latach 1632-1654 przez muzułmańskiego władcę Szahdżahana z dynastii Wielkich Mogołów, na pamiątkę przedwcześnie zmarłej, ukochanej żony Mumtaz Mahal. Kompleks budowlany składa się z głównego mauzoleum nakrytego wielką kopułą, w kształcie cebuli (charakterystyczną dla sztuki islamu) oraz monumentalnej bramy symbolizującej wrota do Raju. Jest ona osadzona na plincie, w której rogach stoją cztery minarety (wieże), z których muezin nawołuje wiernych do modlitwy. Tadź Mahal zbudowano z białego marmuru, przywiezionego z kamieniołomu odległego o prawie 350 km. Całość pokryta jest tysiącem kamieni szlachetnych, półszlachetnych i dekoracji kaligraficznych z czarnego marmuru. Tadź Mahal stanowi szczytowe osiągnięcie indyjskiej architektury epoki Wielkich Mogołów.
