W 1815 roku na wyspie Sumbawa w Indonezji miała miejsce potężna erupcja wulkanu Tambora (2850 metrów n.p.m.). Wtedy to z wulkanu wydobyło się ok. 100 km³ materiału wulkanicznego (szacuje się, że przed wybuchem wulkan miał wysokość ok. 4200 metrów), a słup wybuchu osiągnął wysokość 44 km. Erupcję ocenia się jako jedną z najpotężniejszych w znanych nam czasach historycznych. Miała ona aż 7 stopni w 8-stopniowej skali eksplozywności wulkanicznej. Popiół wulkaniczny został rozrzucony w promieniu 1300 km, a jego warstwa na Sumbawie miała nawet półtora metra grubości. Popiół unosił się w atmosferze jeszcze przez wiele miesięcy po wybuchu, okrążając kulę ziemską i znacząco ograniczając natężenie promieniowania słonecznego dochodzącego do powierzchni naszej planety. Kolejny rok po wybuchy przeszedł do historii pod nazwą "roku bez lata". Zanotowano wówczas obniżenie się temperatur i znaczny spadek plonów zbóż w Europie i Ameryce Północnej. Skutkiem wybuchu Tambory były setki tysięcy ofiar śmiertelnych, całkowita zagłada ludu Tambora, liczne trzęsienia ziemi oraz fala tsunami o wysokości 10 metrów.
