Rakija - bałkański mocny alkohol
Gastronomia

Rakija to narodowy napój południowych Słowian, który największą popularnością cieszy się na Bałkanach. Ten wysokoprocentowy (40% i więcej) trunek (często domowej roboty) otrzymywany jest w wyniku destylacji przefermentowanych owoców. Najbardziej popularną odmianę wytwarza się ze śliwek (śliwowica). Jednak bardzo często można spotkać rakiję robioną także z winogron, moreli, jabłek, gruszek czy pigwy. Śliwkowy i winogronowy trunek po destylacji często mieszany jest z ziołami (travarica), anyżem (aniseta), miodem (medica), orzechami (orahovica) czy wiśniami (wisznowka). Aby otrzymać 10 litrów wybornej rakiji, potrzeba około 100 kg owoców. Poddana dwukrotnej destylacji mocna Rakija (zawierająca 60% alkoholu) swoim smakiem przypomina brandy lub nasz rodzimy bimber, który jednak nie jest robiony z owoców. Przeważnie rakija jest bezbarwna, chyba że wzbogacona została o zioła lub inne dodatki. Czasami przechowuje się ją w dębowych beczkach co nadaje jej dodatkowego aromatu i jasnobrązowego koloru.

Pochodzenie nazwy

Według historycznych zapisków, rakiję wytwarzano w Serbii już w XV wieku. Napitku ma prawdopodobnie turecki rodowód. Możliwe są też powiązania etymologiczne z arabskim słowem araq oznaczającym słodki sok. Raki, zaś to popularna w Turcji wódka o aromacie anyżowym wytwarzana najczęściej ze świeżych winogron, rodzynek lub z fig.

Jak pić Rakiję

Rakii nie należy pić tak jak wódki, czyli do samego dna zapijając sokiem lub napojem gazowanym. Trunek ten powinno sączyć się powoli, delektując się smakiem owoców, z którego został zrobiony. Rakiję pije się w podłużnym kieliszku (zwężonym ku górze) zwanym czokancze. Jego kształt uniemożliwia wypicie całego trunku jednym łykiem.

Tradycja

Rakija stanowi narodowy trunek w Albanii, Bułgarii, Bośni i Hercegowinie, Chorwacji, Czarnogórze, Macedonii, Serbii i Turcji. Na Bałkanach Rakija stanowi nieodłączny atrybut niektórych lokalnych obyczajów. Podaje się ją m in. na koniec prawosławnego pogrzebu (pijąc za duszę zmarłego) czy w czasie ceremonii ślubnych wznosząc toast za szczęście nowożeńców.